کد مطلب:15482 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:10

گنجینه پرسمان » احكام

در ماجراي غار ، با اين كه ابوبكر محزون و اندوهناك بود ، چرا شيعه بر اين عقيده است كه سكينه و آرامش بر پيامبر ( ص ) ناز شده است ؟

با در نظر گرفتن وضعيّت و دانستن هدف كفّار از تعقيب پيامبر ( ص ) ، درمي يابيم كه ناراحتي پيامبر ( ص ) در آن موقعيّت امري طبيعي است . اضافه بر آن ، يكي ديگر از عواملي كه به ناراحتي پيامبر ( ص ) مي افزود ، ترس و اندوه ابوبكر بود؛ زيرا در چنين موقعيّتهايي ، اگر كسي همراه انسان باشد كه وي را تسكين دهد ، تا اندازه اي از ناراحتي انسان كاسته مي شود؛ امّا اگر كسي همراه انسان باشد كه خود وي دستخوش اندوه و اضطراب باشد ، باعث افزايش نگراني انسان خواهد بود؛ بر اين اساس ، روشن مي شود كه حزن و اندوه ابوبكر دليل نزول سكينه و آرامش بر او نيست؛ دليل اين مطلب اين است كه اوّلاً : آيه شريفه در مقام بيان الطاف و عنايات خاصّه الهي نسبت به پيامبر و در جواب تخلفّ مسلمانان از جهاد است؛ زيرا در اوّل آيه مي فرمايد اگر شما پيامبر ( ص ) را ياري نمي كنيد ، خداوند همواره وي را مشمول عنايات خاصّه خويش قرار داده است؛ از جمله اين كه وي را ياري كرده ، در آن هنگام كه كفّار قريش او را از مكّه بيرون كردند و با صاحب خويش در غار بود و پيامبر ( ص ) به او مي فرمود : « محزون مباش كه خدا با ما است؛ در اين زمان ، خدا سكينه و آرامش را بر وي نازل كرد و او را با سپاهيان غير مرئي تاييد نمود . »
با توجّه به سياق آيه ، روشن مي شود كه نزول آرامش ، تفسير و بيان ياري خدا نسبت به پيامبر ( ص ) است و ربطي به ابوبكر ندارد . ثانياً : ضميرهايي كه قبل و بعد از كلمه « عليه » آمده ، همه به پيامبر ( ص ) برمي گردد؛ « الّا تنصروه فقد نصره اللَّه اذ اخرجه الذين كفروا ثاني اثنين اذ هما في الغار اذ يقول لصاحبه لاتحزن ان اللَّه معنا فانزل اللَّه سكينة عليه و ايده بجنود لم تروها . . . » .
تمامي ظماير در « الا تنصروه ، نصره ، اذا خرجه ، يقول ، لصاحبه ، وايده » به پيامبر ( ص ) برمي گردد و اگر تنها ضمير « عليه » كه در ميان اينها قرار گرفته ، به ابوبكر برگردد ، برخلاف محاورات عقلايي است و از روش سخن گفتن - آن هم از قرآن مجيد كه در حدّ اعلاي فصاحت و بلاغت است - به دور مي باشد .